Herfst

De wind waait de takken heen en weer. Mooie rode en oranje bladeren waaien alle kanten op. Je ziet de sterken zich vasthouden. Wie blijft er het langst hangen?

Wie het eerst gaat en wie wat langer mag blijven hangen is in de natuur even willekeurig als in de mensenwereld. Onlangs overleed de oudste inwoonster van onze gemeente op 106-jarige leeftijd. Zij heeft het best lang volgehouden op deze wereld. Voor mij heeft ze een speciaal plekje, want met haar had ik mijn eerste interview toen ik voor de lokale krant ging schrijven. Een paar dagen voor haar 103^e verjaardag sprak ik haar met behulp van haar schoonzoon die mijn vragen in haar oor schreeuwde. Ze zat in de stoel en een gesprek was op die manier nog redelijk mogelijk. Ze vulde haar dagen met tv kijken en de krant lezen met een grote loep. Ze wilde nog graag op de hoogte blijven van het nieuws.

Toen ik haar twee jaar later weer sprak op haar verjaardag was ze achteruit gegaan. Ze lag op bed en een echt gesprek was nauwelijks meer mogelijk. Toch begreep ze goed dat ik van de krant was en ze waardeerde de aandacht zeer. Communiceren was nog lastiger geworden door verdere achteruitgang van het zicht en het gehoor.

Anderhalf jaar later was het op. Zoals het laatste blaadje aan de boom had ze zich enorm lang aan het leven vastgehouden. Het blaadje was ooit een mooi blad dat genoot van het leven tussen de andere bladeren. Een voor een gingen de bladeren haar voor, wegwaaiend in de herfstwind. Zij had het het langst volgehouden en nu was het klaar. Een lege boom vol herinneringen achterlatend.

Lees het artikel dat ik schreef n.a.v. haar overlijden.