Instagram was mijn beste kans

Of ik een dubbelportret wil maken van twee jonge talenten? Natuurlijk, zei ik. De twee jongeren van 17 en 19 jaar waren in de provinciale voorronde van een talentenjacht als beste uit de bus gekomen en mogen nu onze provincie vertegenwoordigen in de landelijke finale.

Het bleek een uitdaging de jongeren überhaupt te spreken te krijgen. Ik kreeg hun telefoonnummers en ging aan de slag. De een kreeg ik na een ingesproken voicemail via Whatsapp te pakken. Hij had het druk, maar zou me laten weten wanneer een telefonisch interview hem uit zou komen. Op een avond kreeg ik een appje of ik om 23.30 uur zou kunnen… De volgende dag overdag bleek ook te lukken en we hadden een interessant gesprek.

Het tweede telefoonnummer dat ik had gekregen leek niet te kloppen, ik kreeg een geluidstoon van een verkeerd nummer. Via de organisatie kreeg ik haar mailadres waarnaar ik een bericht stuurde dat ik haar graag wilde spreken voor een interview. Na een week nog geen reactie. Toen ik dat de andere geïnterviewde vertelde, vertelde hij mij netjes dat het er dik in zat dat ze niet via mail zou reageren. Probeer het via Instagram, was zijn tip.

En ja, via Instagram reageerde ze vervolgens vrij snel. Nu nog een afspraak maken om elkaar te spreken. Dat was moeilijk want ze was in het buitenland en erg druk. De verschijningsdatum van het artikel had ik inmiddels in overleg met mijn opdrachtgever een week verschoven. Na een paar dagen deed ik weer een poging een afspraak te maken voor een telefonisch interview en een foto. Ze zou kijken of het maandag of dinsdag kon, maar ‘ik moest haar er niet op vast binden’.

Er moest volgens mijn opdrachtgever echt een interview met béide deelnemers komen, dus ik moest door het stof. Na wederom aandringen kon ze een paar dagen later om 16.00 uur. Fotograaf geregeld, de andere deelnemer geregeld, hup, om 16.00 uur op de foto. Wij spraken af ’s avonds om 20.00 uur het telefonisch interview te doen. 20.00 uur. Bellen. Voicemail. 20.05 Bellen. Voicemail. 20.10 Bellen. Voicemail. Ik stuur haar de vragenlijst door via mail en vraag haar via Instagram de lijst in te vullen aangezien ik haar niet te pakken krijg op het afgesproken tijdstip. Reactie via Instagram of ik het naar een ander mailadres kan sturen. Aan het eind van de avond voor mijn deadline kwam de ingevulde vragenlijst binnen. Als ik meer wilde weten mocht ik contact met haar opnemen. Die vragen had ik, maar werden uiteraard niet meer voor mijn deadline beantwoord. Maar het artikel was af en verscheen die donderdag met een mooie foto in de krant.

Communiceren met jongeren was tien jaar geleden mijn dagelijkse werk. Ik werkte op de communicatie- en marketingafdeling van een mbo-instelling. Ik weet nog dat ik een Masterclass Generatie Einstein volgde. We leerden hoe we moesten communiceren met jongeren van de 21^e eeuw. De laatste tien jaar heb ik zakelijk gezien weinig met jongerencommunicatie te maken gehad, afgezien van het communiceren met de drie jongeren binnen mijn eigen gezin. En ja, ook daar zie ik hoe mail weinig wordt gebruikt en de telefoon nauwelijks wordt gebruikt om te bellen. Het boek van de masterclass van toen is in twaalf jaar tijd hopeloos verouderd zie ik. De (technologische) ontwikkelingen gaan immers razendsnel. Er is al weer een nieuwe generatie aan zet: Generatie Z of Generatie F, geef het een naam.

Om de kloof niet te groot te laten worden moeten wij van Generatie X mee! Toen wij massaal Facebook hadden ontdekt waren de jongeren er al weer klaar mee. Gelukkig ‘zit ik ook op Instagram’, anders had ik dit interview niet eens kunnen doen. En communiceren met mijn eigen jongeren? Dat lukt gelukkig nog aardig aan de keukentafel. Want eten, dat moet iedere generatie.