Jaloers op Floortje en Yvon?

Jaloersmakend vind ik de reportages die Floortje Dessing maakt aan het einde van de wereld. Aan de buis gekluisterd geniet ik als kijker van de mooiste gebieden, van de interessante verhalen van mensen die het net even anders doen dan wij. Als professional kijk ik naar haar manier van interviewen, naar hoe zij een verhaal opbouwt.

Ik mocht haar vorig jaar aanschouwen en aanhoren tijdens een lezing waarin ze vertelde over hoe een uitzending tot stand komt. Met z’n tweeën (Floortje en de cameraman) op pad en een redacteur in Nederland. Dat is de hele crew waarmee de afleveringen worden gemaakt. Indrukwekkend vind ik het. Jaloersmakend.

Waar ik ook graag naar kijk is Boer zoekt vrouw. Een heel ander programma, al was Yvon voor de vorige editie veelvuldig in het buitenland. De vriendelijke manier waarop zij met mensen omgaat spreekt me aan. Niks geen poespas, gewoon een vertrouwd gesprek. Relatiebemiddeling is niet mijn ding, maar ach, als Yvon een keertje ziek is, mogen ze me best bellen om het over te nemen.

Want net als Floortje en Yvon vertel ik graag de verhalen van mensen. Ik doe het alleen niet aan de andere kant van de wereld of op tv. Want de verhalen die de moeite van het vertellen waard zijn, liggen gewoon om de hoek. Voldoende om twee maal per jaar een magazine over vol te schrijven is wel gebleken.

Toen we druk waren met ons derde magazine waarin het boerenleven een groot thema was, keek ik tussendoor naar Floortje en Yvon. En denkend aan hoe het zou zijn om in een ver land een mooie productie te maken voor tv, realiseerde ik me dat ik zelf een Floortje of een Yvon ben. Net als Floortje maken wij het magazine met z’n tweeën, met extra inzet van een fotograaf. We vertellen verhalen die mensen nog niet kennen. Net als Yvon ging ik die periode bij vele boeren langs om hun verhaal op te tekenen. Met als resultaat een magazine waar Floortje en Yvon nog jaloers op zullen zijn.