Familietraditie

Een slecht gevoel had ik toen ik bij de bakker stond om een taart voor de verjaardag van mijn dochter te kopen. Nooit eerder kreeg een van mijn kinderen een gekochte taart op de verjaardag. Maar ik kreeg het echt niet voor elkaar om nog aan het bakken te gaan. De taart van de bakker was heerlijk en dochterlief deed er niet moeilijk over, maar nóg heb ik er een schuldgevoel van.

Want op haar eerste verjaardag, zestien jaar geleden, ontstond de traditie om voor elke verjaardag van mijn kinderen zelf een taart te bakken. Drie taarten in het jaar, dat moest een haalbare traditie zijn. En zo kwam het dat ik, soms tot diep in de nacht, bezig was met de prinsessentaart, het kasteel, de voetbaltaart. Ja, alle kinderonderwerpen passeerden de afgelopen jaren de revue. Steeds mooier, lekkerder en hoger werden de taarten. En steeds meer tijd ging er in zitten… Maar het was een traditie, dus die moest ik in ere houden.

Volgens het woordenboek is een traditie een gebruik of gewoonte die van de ene generatie op de andere worden doorgegeven. Ik heb het taartenbakken inderdaad van mijn vader overgenomen, al hield hij het destijds voornamelijk bij appeltaarten.

Een traditie geeft ook houvast heb ik gemerkt. Ik ben opgegroeid in Zuidlaren waar jaarlijks in oktober de Zuidlaardermarkt is. Alle markten maakte ik mee, mijn moeder kookte erwtensoep. Toen ik uit huis ging om te studeren ging ik voor die dag steevast terug naar huis. Tot ik een keer dacht: Ach het is ook elk jaar hetzelfde, ik ga eens niet. De winter erna was ik uit balans. Twintig jaar zat ik in een ritme waar de Zuidlaardermarkt deel van uitmaakte. Ik was van slag omdat er ‘nog iets moest komen’. Het jaar erop ben ik toch maar weer gegaan. En al ga ik nu niet meer ieder jaar, erwtensoep eet ik nog wel op die derde dinsdag in oktober.

Familietradities, ik heb er dus wel iets mee. Op het gebied van de traditie van taarten bakken heb ik mijn best gedaan: Ook mijn dochter raakte bevangen door het taartbakvirus. En geleidelijk aan draaiden de rollen zich om. Van taartchef ben ik inmiddels taarthulpje en creëert zij de mooiste taarten. Voor haar zestiende verjaardag maakten we samen onze mooiste creatie: een drielaagse Sweet sixteen taart. Misschien dat we daarmee in een keer ons kruid voor drie verjaardagen verschoten hebben… Ah, er gaat nu toch iets van schuldgevoel van m’n schouders. Ik ‘hoef’ pas weer als ze 19 wordt.

Deze blog verscheen ook als column in de tweede editie van InWesterveld Magazine.